7 najlepszych czeskich autorów: odkryj literaturę czeską już dziś

Poznaj piękno i tajemnicę Czech dzięki naszemu fachowemu przewodnikowi z najlepszymi czeskimi autorami i ich najbardziej cenionymi dziełami.

Położone między Niemcami, Polską i Austrią Czechy to malowniczy kraj bogaty w kulturę i tradycję. Największe miasto Pragi od dawna jest muzą pisarzy, muzyków i artystów. Być może barokowa architektura, kręte uliczki i niekończące się kawiarnie sprawiają, że „Miasto Stu Wież” jest tak inspirującym miejscem dla kreatywnych dusz.

Republika Czeska z pewnością ma bogatą przeszłość. Kraj ten znajdował się w samym sercu obu wojen światowych, a wkrótce potem popadł w dekady rządów komunistycznych. Ten polityczny zamęt odegrał znaczącą rolę w codziennym życiu jego obywateli i ma duży wpływ na literaturę narodową.

Wiele powieści, wierszy i sztuk teatralnych tego narodu jest zabarwionych następstwami wojny, poszukiwaniem sensu i moralnymi szarymi strefami związanymi z przetrwaniem. Lektura najbardziej cenionych czeskich powieściopisarzy to świetny sposób na poznanie historii, kultury i sposobu myślenia tego pięknego i złożonego kraju.

Oto 7 najlepszych czeskich autorów

1. Franz Kafka, 1883 – 1924

Żadna dyskusja o literaturze czeskiej nie byłaby kompletna bez wzmianki o najbardziej znanym pisarzu w kraju, Franzie Kafce. Był szóstym urodzonym synem niemieckojęzycznych Żydów z klasy średniej, który przez całe życie walczył o pogodzenie relacji z apodyktycznym ojcem. Matka Kafki była wykształcona i pracowita, często zostawiając go pod opieką służących, podczas gdy ona pracowała przez wiele godzin w sklepie jego ojca.

Kafka był pilnym dzieckiem i dobrze radził sobie w szkole. Ukończył studia prawnicze, a później pracował w ubezpieczeniach, które uważał za zło konieczne, aby opłacić rachunki. Po pracy Kafka spędzał godziny bawiąc się pisaniem opowiadań, ale szeroko publikowano go dopiero po jego śmierci. Wielu uważa, że ​​Kafka cierpiał na depresję i fobię społeczną. Pełen zwątpienia, spalił ponad 90% swojej pracy, zanim w 1924 roku zapadł na gruźlicę.

Uczeni często opisują twórczość Kafki jako odrębną kategorię. „Kafkowski” opisuje teraz każdą pracę, która jest podobnie absurdalna, ale sardoniczna i surowa. Prawdopodobnie jego najsłynniejsze opowiadanie, Metamorfoza , opisuje doświadczenia młodego sprzedawcy, który budzi się pewnego ranka i odkrywa, że ​​w niewytłumaczalny sposób stał się owadem.

„Nie mogę sprawić, żebyś zrozumiał. Nie mogę sprawić, by ktokolwiek zrozumiał, co się we mnie dzieje. Nawet sobie tego nie potrafię wytłumaczyć”.

Franz Kafka, Metamorfoza

2. Milan Kundera, 1929 –

Już jako dziecko Milan Kundera zaszczepił w nim sympatię do muzyki swojego ojca, pianisty i dyrektora prestiżowej szkoły muzycznej. Oprócz muzykologii Kundera studiował także literaturę, reżyserię filmową i pisanie scenariuszy. Jako nastolatek i na początku lat dwudziestych Kafka był członkiem partii komunistycznej, chociaż otwarcie mówił o tym, co uważał za konieczne reformy.

Jego uwagi uczyniły go celem i ostatecznie uciekł do Francji. Czeski rząd odebrał mu obywatelstwo w 1979 r. i przywrócił je w 2019 r. Nadal mieszka we Francji, choć od czasu do czasu odwiedza go incognito, aby spotkać się z przyjaciółmi i rodziną mieszkającymi w Czechach.

Najbardziej znana powieść Kundery, Nieznośna lekkość bytu , to epickie, egzystencjalne arcydzieło, które rozważa ucisk i represje poprzez życie czterech splecionych ze sobą postaci żyjących w okresie politycznych niepokojów, znanym jako Praska Wiosna. Bohaterowie zmagają się z pragnieniem, zdradą i poszukiwaniem sensu, podczas gdy ich kraj jest głęboko podzielony co do tego, jak powinien funkcjonować ich rząd.

„W zmierzchu rozkładu wszystko rozświetla aura nostalgii, nawet gilotyna”.

Milan Kundera, Nieznośna lekkość bytu

3. Iwan Klima, 1931 –

Klima był szczęśliwym siedmioletnim chłopcem mieszkającym w Pradze, kiedy naziści najechali podczas II wojny światowej. Kilka lat później on i jego rodzina zostali wysłani do obozu koncentracyjnego w Terezinie, gdzie spędzili trzy długie lata. Cudem przeżyli, ale doświadczenie to stało się znaczącym czynnikiem w jego twórczości. Klima mówi, że mimo terroru i nędzy, jakie przeżył w obozie, to właśnie tam odkrył „wyzwalającą moc pisma” i doświadczył bogatej tradycji ustnego opowiadania.

Kiedy wojna się skończyła, Klima wstąpił do partii komunistycznej i był optymistą, że sytuacja w jego kraju ulegnie poprawie. Niestety, wkrótce odkrył, że wymienili tylko jeden przerażający reżim totalitarny na inny. Z tych doświadczeń czerpie tematy w swoich najważniejszych dziełach – otchłań ludzkiej deprawacji i walkę o zachowanie integralności w najgorszych okolicznościach.

Klima napisał jedną ze swoich najbardziej cenionych powieści, Miłość i śmieci, w odpowiedzi na Nieznośną lekkość bytu Kundery, którą uważał za mizoginistyczną i cyniczną. Jest to historia dysydenckiego artysty, który pracuje jako śmieciarz i zostaje uwikłany w skomplikowany trójkąt miłosny. To sprytny portret miłości, zdrady i ostatecznie wzajemnych powiązań ludzkości. Aby uzyskać więcej informacji, przeczytaj powieści najlepszych żydowskich autorów w naszym przewodniku.

„Łatwiej jest niszczyć niż tworzyć i dlatego tak wielu ludzi jest gotowych demonstrować przeciwko temu, co odrzucają. Ale co powiedzieliby, gdyby ktoś zapytał ich, czego chcą w zamian?

Ivan Klima, Miłość i śmieci

4. Bohumil Hrabal, 1914 – 1997

Bohumil Hrabal urodził się jako syn młodej niezamężnej matki w Austro-Węgrzech. Przez kilka pierwszych lat życia był wychowywany głównie przez dziadków mieszkających w Czechach. Kiedy Hrabal miał trzy lata, jego matka wyszła ponownie za mąż, a rodzina nadal mieszkała w Nymburku, prowincji w Czechach.

Hrabal był bystrym młodzieńcem, choć miał trudności z nauką. Ostatecznie dostał się na studia prawnicze na Uniwersytecie Karola w Pradze. Jednak jego studia zostały przerwane, gdy czeskie szkoły zostały zamknięte podczas II wojny światowej. W międzyczasie Hrabal pracował na stacji kolejowej jako reżyser teatralny, robotnik fizyczny w hucie stali, pakowacz papieru i komiwojażer. Jego doświadczenia w tych zawodach i tych, którzy z nim pracowali, stały się pożywką dla jego poezji i powieści.

Jako pisarz Hrabal jest znany ze swoich długich, rozbudowanych zdań i często komediowego przedstawiania moralnych dwuznaczności życia. Często pisze z zjadliwym, czarnym humorem o nieprzystosowanych społecznie i prostych ludziach, którzy są zdeterminowani, by cieszyć się życiem pomimo tragicznych okoliczności. Jedna z najbardziej znanych powieści Hrabala, Pociągi pod czujnym okiem , zdobyła Oscara dla najlepszego filmu zagranicznego w 1968 roku.

„Ja, który zawsze byłem przyzwyczajony do samotności, czułem, że cały świat zamyka się na mnie, gdy tylko wjechaliśmy do miasta. Od tamtego czasu mogłem swobodnie oddychać tylko wtedy, gdy mogłem się z tego wydostać”.

Bohumil Hrabal, Pociągi pod czujnym okiem

5. Jaroslav Hašek

Jaroslav Hašek od najmłodszych lat miał charakter. Chociaż miał dobre stopnie w szkole, został wydalony w wieku 15 lat za ciągłe wybryki i odmowę przestrzegania zasad szkolnych. Zaczął pracować dla aptekarza i wieczorami uczęszczał do szkoły biznesu, którą ostatecznie ukończył z wyróżnieniem. Pracując jako bankier, do 21 roku życia opublikował 40 opowiadań.

Hašek był płodnym pisarzem, znanym ze swojej nieobliczalnej i porywczej natury. Był częstym bywalcem pubów i był kilkakrotnie aresztowany m.in. za wandalizm i napaść na policjanta. Walczył także w I wojnie światowej i był więziony w rosyjskim obozie. Tam związał się z partią komunistyczną.

Hašek jest najbardziej znany ze swojej powieści Dobry żołnierz Šveck , która została przetłumaczona na ponad 60 języków. Sympatyczny główny bohater powieści, Šveck, często błędnie interpretuje rozkazy, co skutkuje przezabawnymi, a często ironicznymi skutkami. Ta mroczna, dowcipna powieść to zjadliwe oskarżenie o wojnę, przywództwo wojskowe i biurokrację.

„Jezus Chrystus też był niewinny – powiedział Szwejk – a mimo to ukrzyżowali go. Nikt nigdzie nie martwił się, że człowiek jest niewinny.

Jaroslav Hašek, Dobry żołnierz Szveck

6. Hana Andronikowa, 1967 – 2011

Hana Andronikova urodziła się w Zlinie, wyjątkowo kosmopolitycznym mieście w Czechach. Adronikova studiowała czeski i angielski na Uniwersytecie Karola w Pradze, a po ukończeniu studiów została odnoszącą sukcesy przedsiębiorcą i menedżerem w międzynarodowym biznesie. Jednak dla Andronikowej praca w sektorze biznesowym była, choć lukratywna, osobiście nie satysfakcjonująca. Rzuciła pracę i następne dwa lata spędziła na pisaniu swojej pierwszej powieści.

Ukończenie powieści zmieniło życie Androkovej. Rozwiodła się z mężem, zaczęła podróżować i całkowicie poświęciła się budowaniu kariery pisarskiej. Chociaż jej młode życie zostało przerwane przez raka, jej dwie nagradzane powieści, poezja i opowiadania są ważne dla współczesnej literatury czeskiej.

Uznana na całym świecie, wstrząsająca debiutancka powieść Androkovej, Dźwięk zegara słonecznego , obejmuje prawie sto lat i rozgrywa się na trzech kontynentach. Poprzez przejmującą historię miłosną między żydowskim nauczycielem a niemieckim czeskim budowniczym, Androkova bada historię kultury Republiki Czeskiej i jej różnorodnych mieszkańców.

„Dziwnie wydawało mi się, że mogę znaleźć coś nowego, brakujący element układanki w miejscu, w którym byłem już tyle razy”.

Hana Andronikova, Dźwięk zegara słonecznego

7. Petra Hułowa, 1979 –

Petra Hulova miała dziesięć lat, kiedy w jej rodzinnym mieście Pradze wybuchło coś, co stało się znane jako aksamitna rewolucja. Wspomina, jak maszerowała razem z matką, ogarnięta entuzjazmem, ale nie do końca rozumiała, co się dzieje i jak ta chwila zmieni jej przyszłość. Te tygodnie protestów wkrótce zakończą 41-letnie rządy partii komunistycznej, torując drogę młodym pisarzom, takim jak Hulova, do zapoczątkowania nowej ery czeskiej literatury.

Po ukończeniu studiów z zakresu kultury, języka i antropologii Hulova spędziła rok w Mongolii. Jej doświadczenie tam zainspirowało jej pierwszą powieść; Wszystko to należy do mnie . Od tego czasu Hulova napisała jeszcze siedem powieści i trzy sztuki teatralne. Jej twórczość została przetłumaczona na 13 języków i zdobyła liczne nagrody literackie. Hulova jest również częstym komentatorem czeskich serwisów informacyjnych.

All This Belongs to Me to pokoleniowa saga, która opowiada o 5 mongolskich kobietach z tej samej rodziny. Jest to historia zbudowana na liniach podziału – miejscach, w których spotykają się pokolenia, zmieniają się systemy rządowe, obszary wiejskie ustępują miejsca miejskim i zderzają się kultury. Przetrwanie ich niepewnej sytuacji będzie kosztować te kobiety i wystawić na próbę łączące je więzi. Szukasz więcej? Przeczytaj nasze zestawienie najlepszych autorów politycznych!

„Nie jestem najbardziej wrażliwą kobietą, ale moje serce też nie jest z kamienia. Wiem tylko, że coś jest dobre lub złe, niezależnie od łez kobiety”.

Petra Hulova, Wszystko to należy do mnie