Co to jest bezpośrednia charakterystyka w literaturze?

Bezpośrednia charakterystyka ma miejsce, gdy autor opisuje postać w prosty sposób, tak jakby mówił bezpośrednio czytelnikowi . Znana również jako „wyraźna charakterystyka”, bezpośrednia charakterystyka obejmuje określone szczegóły dotyczące wyglądu postaci, motywacji, pracy, pasji i / lub pochodzenia, ale uniemożliwia czytelnikowi wyciąganie własnych wniosków na temat postaci.

Potężna broń w arsenale każdego pisarza, bezpośrednia charakterystyka może ulepszyć każdą historię, ale także utrudnić ją, jeśli nie zostanie odpowiednio potraktowana. W tym przewodniku wyjaśniamy, co musisz wiedzieć, aby używać go poprawnie, zaczynając od definicji bezpośredniej charakterystyki.

Co to jest charakterystyka bezpośrednia?

Bezpośrednia charakterystyka to rodzaj narzędzia literackiego używanego do przekazywania czytelnikowi rozstrzygających szczegółów na temat postaci z niewielką lub żadną niejasnością. Chodzi o to, że autor podaje ostateczny fakt na temat postaci, w przeciwieństwie do bardziej subtelnych opisów, które pozostawiają pewne rzeczy wyobraźni czytelnika.

Każdy autor ma swoją własną definicję bezpośredniej charakterystyki, w zależności od stylu. Jednak w przypadku większości tekstów narracyjnych oznacza to używanie opisowych przymiotników i fraz, aby nakreślić wyraźny obraz dla czytelnika.

Dlaczego bezpośrednia charakterystyka jest ważna?

Bezpośrednia charakterystyka pomaga czytelnikom wyobrazić sobie realistyczną postać w ich głowie. Dobrzy pisarze zachęcają czytelnika do dodawania własnych szczegółów, ale pewne aspekty postaci są niezbędne do fabuły. Pomyśl o postaci, która używa swojego wyglądu do manipulowania ludźmi lub takiej, której kariera policjanta stawia ich przeciwko innej postaci.

W takich przypadkach bezpośrednia charakterystyka zapewnia czytelnikowi wszystkie niezbędne informacje o postaci. Inne szczegóły, które nie są istotne, można pozostawić wyobraźni czytelnika.

Kiedy należy stosować bezpośrednią charakterystykę?

W kreatywnym pisaniu bezpośrednia charakterystyka jest najbardziej powszechna podczas pierwszego pojawienia się lub wprowadzenia kluczowych postaci, jako sposób na ustalenie podstawowych szczegółów i podanie tła, takiego jak zawód lub główne motywatory. Po wprowadzeniu czytelnik ma jasne wyobrażenie o tym, kim jest postać (mniej więcej), podczas poruszania się do przodu.

Jednak jako pisarz możesz użyć bezpośredniej charakterystyki w dowolnym momencie, aby ujawnić nowe informacje o postaci, chociaż musisz to zrobić w sposób, który nie jest zaskakujący ani drażniący. Możesz użyć bezpośredniej charakterystyki w dalszej części historii, jeśli motywacje postaci ulegną zmianie lub jeśli niektóre szczegóły zostały przemilczane wcześniej.

Jaka jest różnica między charakterystyką bezpośrednią a charakterystyką pośrednią?

Drugi rodzaj charakteryzacji jest znany jako charakteryzacja pośrednia . Podczas gdy bezpośrednia charakterystyka wyjaśnia szczegóły postaci bezpośrednio czytelnikowi, pośrednia charakterystyka udostępnia szczegóły poprzez działania, dialogi lub wewnętrzny monolog postaci.

Załóżmy na przykład, że masz postać, która nie lubi dzieci. Przykład bezpośredniej charakteryzacji wymagałby prostego podejścia. Autor mógł to jasno stwierdzić:

Staruszek Humphrey nigdy nie lubił dzieci, nawet gdy sam był dzieckiem.

Charakteryzacja pośrednia wymagałaby bardziej okrężnego podejścia. Autor mógłby opisać scenę, która pokazuje niechęć bohatera do dzieci poprzez akcję lub dialog bez wyraźnego określenia tego:

Staruszek Humphrey zesztywniał w chwili, gdy dziecko się zbliżyło. "Wynoś się stąd!" – warknął nagle. „Mam dość was, dzieci, depczących mój trawnik!”

W przeciwieństwie do charakterystyki bezpośredniej, charakterystyka pośrednia ma więcej niuansów i niejednoznaczności, z większym miejscem na interpretację. Ogólnie rzecz biorąc, charakterystyka pośrednia jest lepsza dla zaangażowania czytelnika; zachęca ich do większego używania wyobraźni, co sprawia, że ​​historia i postaci są dla nich bardziej osobiste.

Jednak niektóre szczegóły są zbyt ważne, aby były subtelne, dlatego bezpośrednia charakterystyka jest kluczowa przy pierwszym opisie postaci. Podsumowując, pisząc książkę lub jakąkolwiek beletrystykę, najlepiej używać zarówno bezpośredniej, jak i pośredniej charakterystyki.

Przykłady bezpośredniej charakteryzacji

Rzućmy okiem na kilka przykładów bezpośredniej charakteryzacji prosto z literatury angielskiej, aby zobaczyć je w akcji. Szukaj użycia opisowych przymiotników i fraz, a także ostatecznego języka, który usuwa wszelkie nieporozumienia. Zwróć też uwagę na to, czego autor nie chce opisywać, pozostawiając to czytelnikowi.

Oto fragment z Anny z Zielonego Wzgórza , pierwszej ze słynnej serii powieści Lucy Maud Montgomery. Pojawia się na początku powieści i opisuje jedną z kluczowych postaci, Matthew Cuthberta. Zwróć uwagę, że oprócz opisu fizycznego, Montgomery daje czytelnikowi również pewne informacje o osobowości i wewnętrznych motywacjach Mateusza.

Mateusz bał się wszystkich kobiet z wyjątkiem Maryli i pani Rachel; miał nieprzyjemne uczucie, że tajemnicze stworzenia potajemnie się z niego śmieją. Mógł mieć rację, sądząc tak, ponieważ był dziwnie wyglądającą postacią, z niezgrabną sylwetką i długimi, siwymi włosami, które dotykały jego pochylonych ramion, i bujną, miękką brązową brodą, którą nosił odkąd był 20. W rzeczywistości wyglądał na dwudziestkę bardzo dużo, tak jak na sześćdziesiąt, pozbawiony nieco szarości.

Inny przykład bezpośredniej charakteryzacji pochodzi z klasyka Roberta Louisa Stevensona Dziwna sprawa dr Jekylla i pana Hyde'a . Pojawia się w pierwszym akapicie opowieści, mając na celu ustawienie postaci pana Uttersona, który działa jako zastępca dla czytelnika, gdy obserwuje rozwój historii dr Jekylla.

Pan Utterson, prawnik, był człowiekiem o surowej twarzy, której nigdy nie rozjaśniał uśmiech; zimny, skąpy i zawstydzony w dyskursie; zacofany w sentymencie; chudy, długi, zakurzony, ponury, a jednak jakoś kochany. Na przyjacielskich spotkaniach i gdy wino mu smakowało, z jego oka leciało coś wybitnie ludzkiego; coś rzeczywiście, co nigdy nie znalazło miejsca w jego mowie, ale co przemawiało nie tylko w tych cichych symbolach twarzy po obiedzie, ale częściej i głośniej w czynach jego życia.

Jak widać, bezpośrednia charakterystyka to coś więcej niż tylko przedstawianie faktów, ale także przedstawianie ich w angażujący sposób. Nie jest to łatwe, więc aby pomóc Ci zacząć, poniżej przedstawiamy kilka wskazówek, jak korzystać z bezpośredniej charakteryzacji.

3 wskazówki dotyczące bezpośredniej charakteryzacji

Jeśli jesteś nowy w kreatywnym pisaniu lub po prostu chcesz udoskonalić swoje umiejętności, oto trzy porady ekspertów dotyczące korzystania z bezpośredniej charakteryzacji.

1 Użyj języka graficznego

Proste podawanie szczegółów może być skuteczne w komunikacji, ale nie jest zbyt zabawne. Aby zaangażować czytelników, spróbuj uzupełnić swoje opisy językiem graficznym .

Język obrazowy świetnie nadaje się do ożywienia skądinąd nijakiego stwierdzenia — stanowi naturalną przeciwwagę dla płaskiego i nudnego opisu. Jednak nie przesadzaj; zbyt duża ilość języka figuratywnego może skomplikować twoje znaczenie, a głównym celem bezpośredniej charakterystyki jest klarowność i prostota.

2 Unikaj czytników karmiących łyżką

Kłopot z bezpośrednią charakterystyką polega na tym, że uniemożliwia czytelnikowi wyobrażanie sobie własnych szczegółów. Używanie go zbyt często jest jak karmienie czytelników łyżeczką, zamiast pozwalać im na uczestnictwo.

Dlatego najlepiej stosować bezpośrednią charakterystykę oszczędnie, zarezerwowaną dla niezbędnych szczegółów, które wpływają na fabułę. Z drugiej strony charakterystyka pośrednia doskonale nadaje się do przyciągnięcia czytelnika i zaangażowania go. Będziesz chciał użyć ich obu w tandemie, aby znaleźć złoty środek między pokazywaniem a opowiadaniem .

3 Buduj napięcie z opisami

Charakteryzacja bezpośrednia często obejmuje bloki tekstu — czasami jedno zdanie, czasami wiele akapitów. Nadmierne ich używanie może spowolnić akcję narracyjną i utrudnić rozmach, ale możesz użyć ich strategicznie we właściwych miejscach, aby zbudować napięcie i wzbudzić oczekiwanie.

Spróbuj dodać trochę bezpośredniej charakterystyki, aby wydobyć kluczowe punkty historii i przedłużyć napięcie. Na przykład, jeśli postać po prostu rzuci bombowy dialog, możesz opisać rysy twarzy innej postaci jako część jej reakcji. To przedłuża ekscytujący moment w Twojej historii i sprawia, że ​​czytelnik jeszcze bardziej chce wiedzieć, co będzie dalej.