Dlaczego powinieneś pisać wszystkimi zmysłami… oprócz wzroku

Zapach kadzidła jest gęsty i mocny, mieszając się z wielogodzinnym zapachem przypalonego tosta. Na zewnątrz jest cicho, z wyjątkiem przenikliwego ujadania psa lub łobuzerskiego wrzasku dziecięcego śmiechu. Wewnątrz jest zimno – zdrętwiałe palce stukają w gładkie, nadużywane klawisze. W ustach utrzymuje się posmak kawy, jednocześnie gorzki i słodki.

Co zauważyłeś w tym akapicie?

Szpilka

Tak, zgadza się, używałem wszystkich zmysłów oprócz wzroku.

Jak pokazywać, nie mówić bez zmysłu wzroku

Teraz, chociaż nie opisałem ci żadnych fizycznych atrybutów, założę się, że te słowa i tak wyczarowały obraz w twoim umyśle.

Może zostałeś przeniesiony z powrotem do swojego zatęchłego starego pokoju studenckiego, w którym paliłeś kadzidło dzień i noc, a może wyobrażasz sobie przytulną starą kawiarnię wypełnioną rozgrzewającym zapachem gorących napojów.

Pokazywanie, że nie mówi się, jest powszechną wskazówką wśród pisarzy, ale co to w ogóle oznacza?

Dla mnie oznacza to wystawianie czytelnika na scenę poprzez jego emocje i narządy zmysłów. Przenosi je do konkretnego momentu i wrzuca w sam środek. Tworzy trójwymiarową scenerię, a nie tylko podsumowuje to, co jest widoczne w najbliższym otoczeniu.

Na co dzień jestem pisarzem podróżniczym, co oznacza, że ​​spędzam niezliczone godziny na tkaniu słów o innych miejscach – od wielkich, ruchliwych miast po rozległe plaże z białym piaskiem.

Łatwo jest opisać miejsce w wartości nominalnej, ale pisanie o podróżach polega na inspirowaniu ludzi do wyjścia tam i odkrywania świata.

Jak najlepiej to zrobić? Oczywiście zachęcając ich do wyobrażenia sobie, że już tam są!

Jak Ty to robisz? Zaangażuj wszystkie zmysły… z wyjątkiem wzroku.

Dlaczego powinieneś używać wszystkich zmysłów… oprócz wzroku?

Ostatecznie pisanie to po prostu zbitka słów na stronie. Nie ma tak głębokiej, estetycznej jakości jak obraz, więc jako pisarze musimy angażować zmysły czytelnika i zachęcać go do malowania obrazu w jego umyśle.

Pisząc, chcesz, aby czytelnik był w stanie wyobrazić sobie całą scenę ożywającą po prostu dzięki twoim słowom.

Ale nie chcemy, żeby tylko sobie to wyobrazili – o nie – chcemy, żeby czuli się, jakby naprawdę byli w środku akcji. W jaki sposób?

Cóż, nasze wspomnienia są podłączone do naszych zmysłów, a wyzwalanie tych zmysłów powoduje, że całe scenariusze wracają do naszych umysłów.

Pomyśl o tym w ten sposób: ile razy nie potrafiłeś opisać, jak się czułeś w danym miejscu, ale pamiętasz wyraźnie zapach i dźwięki? Ile razy ulotny zapach poruszył twoją pamięć, ale nie możesz dokładnie wskazać, gdzie to wspomnienie miało miejsce?

Tak samo jest z pisaniem.

Czytelnik może połączyć swoje wspomnienia zapachów, dźwięków, smaków i dotyku z sytuacjami, o których pisałeś, przybliżając je do historii (ergo, umieszczając je w środku akcji) i nadając jej dla nich większe znaczenie.

Bo to jest ostateczny cel pisania, prawda? Żeby ludzie coś poczuli.

Teraz zamknij na chwilę oczy.

Czy zauważasz, że Twoje inne zmysły stają się bardziej dostrojone? Jest to replikowane na piśmie, które nie zawiera żadnych fizycznych opisów. Wzmacniają się drugorzędne zmysły czytelnika, co pozwala im wypełnić luki.

Jak skutecznie oderwać się od wzroku?

Rozważ te dwa akapity:

Nad głową wisiało błękitne niebo, jasne, przewiewne i świeże jak białe baldachimy ocieniające grille. Długie, płaskie ryby leżały bezwładnie na prętach, zmieniając w mgnieniu oka z lśniącego srebra w zwęglony brąz. Pod stopami betonowy chodnik lśnił blaskiem południowego słońca, zaledwie kilka kroków od białego piasku, który zniknął w błękitnym morzu.

A teraz ten:

Ciepło południowego słońca wisiało blisko, sprawiając, że ubrania lepiły się, a czoła pociły. W pobliżu delikatne pluskanie fal mieszało się z ćwierkaniem ptaków przelatujących nad głową i odległym paplaniną. Ktoś zaśmiał się głośno, sztućce zabrzęczały, a na lekkim wietrze unosił się maślany zapach grillowanej ryby.

O czym po tym myślisz?

Pierwszy akapit przedstawia dość obszerny obraz sceny, ale wydaje się, że jest dwuwymiarowy, nie sądzisz? Drugi akapit zachęca jednak czytelnika do uzupełnienia braków. Jaką scenerię wyobrażają sobie z szumem fal i ptakami oraz zapachem grillowanej ryby?

Łatwo jest zobaczyć, jak możesz używać wszystkich zmysłów oprócz wzroku, gdy połączysz dwa akapity opisujące tę samą scenę w ten sposób. Pamiętać:

• Postaw się na scenie – co słyszysz? Co czujesz? Przekaż te informacje. Łatwo!
• Uzyskaj dotyk – dotykaj obiektów, które próbujesz opisać (jeśli możesz je zdobyć), aby uzyskać wiedzę z pierwszej ręki.
• Dla każdej sceny spróbuj podać opis każdego zmysłu .

Oto kolejny przykład, w którym opisuję obiekt zainteresowania.

Pudełko było małe i brązowe. Na górze znajdowała się prostokątna biała etykieta wypełniona grubym czarnym napisem, który miał rozmazane brzegi. Każda strona była obramowana niechlujnie nałożoną szarą taśmą pakunkową.

I:

Pudełko miało gładkie powierzchnie poprzecinane bulgoczącym guzem taśmy pakowej. Ciężko go było trzymać i pachniało jak stare, zatęchłe fotografie i odległe krainy. Kiedy się poruszał, słychać było delikatne stukanie, stuknięcie, stuknięcie i niski odgłos drapania, jak pazury na dywanie.

Który opis jest bardziej intrygujący?

Nie jest trudno używać wszystkich zmysłów podczas pisania, ale czasami zapominamy i gubimy się w tym, jak wszystko wygląda (czy nie zawsze tak jest?!). Ale zdecydowanie jest to umiejętność, którą warto ćwiczyć, aby ożywić światy i umieścić czytelnika tam, gdzie powinien być – w samym centrum akcji.

Dobre pismo porywa czytelnika, a żeby to zrobić, musisz zaangażować wszystkie zmysły – nie tylko wzrok.

Jak o tobie? Jakimi zmysłami najbardziej lubisz pisać? Daj nam znać w sekcji komentarzy.