Upadek akcji: definicja i dlaczego upadek akcji nie istnieje w większości historii

Akcja spadania to termin literacki, który słyszysz na lekcjach pisania w gimnazjum i na blogach kreatywnego pisania, ale co to jest? I czy rzeczywiście pomoże ci to zrozumieć, a może napisać dobrą historię ?

W tym poście zdefiniuję spadające działanie, pokrótce opowiem o jego pochodzeniu jako terminu literackiego i jego miejscu w strukturze dramatycznej, a następnie opowiem o tym, czy należy włączyć je do procesu strukturyzacji opowieści.

Uwaga, spoiler: nie powinieneś.

Szpilka

Definicja spadającego działania

W strukturze dramatycznej jest to jeden z sześciu elementów struktury fabuły, występujący tuż przed uchwałą.

Jest dość krótki, często tylko jedna scena, aw wielu opowiadaniach nawet nie istnieje.

Zanim przejdziemy do tego, czy ty, drogi pisarzu, powinieneś użyć akcji opadającej w swojej historii, porozmawiajmy o tym, czym jest akcję opadającą. Ale najpierw musimy przyjrzeć się strukturze dramatycznej, aby zobaczyć, jak spadająca akcja pasuje do struktury dramatycznej.

Gdzie spadająca akcja pasuje do dramatycznej struktury (lub nie)

Struktura dramatyczna to wywodząca się z Poetyki Arystotelesa idea, że ​​efektowne historie można rozłożyć na elementy. W The Write Practice definiujemy sześć elementów dramatycznej struktury:

• Ekspozycja
• Podżeganie do incydentu
• Wzrost akcji
• Dylemat (kryzys)
• Punkt kulminacyjny
• Rozwiązanie

Wiele struktur struktury opowieści, w szczególności Piramida Freytaga, umieszcza spadającą akcję między punktem kulminacyjnym a rozwiązaniem, tak jak poniżej:

• Podżeganie do incydentu
• Rosnąca akcja _
• Punkt kulminacyjny
• Upadek akcji
• Rozwiązanie

Jak doszło tam do spadającej akcji? I dlaczego nie uwzględniamy go w naszej strukturze fabularnej?

Aby na to odpowiedzieć, trzeba trochę zrozumieć historię struktury fabuły, a zwłaszcza historię kulminacji fabuły.

Krótka historia upadku

Termin „upadek akcji” został po raz pierwszy spopularyzowany przez niemieckiego powieściopisarza Gustava Freytaga. Piramida Freytaga stała się najczęściej nauczanym schematem struktury fabuły, trafiając do klas gimnazjów i liceów, a także do edukacji tysięcy pisarzy.

Jeśli jednak przyjrzysz się bliżej ramom fabuły Freytag, zaczniesz zdawać sobie sprawę, że rozumiał on strukturę historii radykalnie odmienną od tego, jak naucza się jej dzisiaj.

Freytag był naprawdę zainteresowany tylko jednym rodzajem historii: tragedią. Uważał, że to najważniejsza forma opowiadania historii. Wszystkie powieści, które napisał, były tragediami, a prawie wszystkie historie, które studiował w Technice Freytaga, to tragedie.

Ta preferencja wpłynęła na jego wykres fabuły, który podąża za tragiczną fabułą (w szczególności z fabułą Icarus).

Freytag wierzył, że każda historia składa się z dwóch połówek, sztuki i kontrataku, z punktem kulminacyjnym pośrodku.

Szpilka

To jest diagram fabuły z wersji Techniki Dramatu Freytag z 1863 roku, pierwszego diagramu fabuły na świecie.

Ale jest to też trochę dziwne, ponieważ według Freytaga punkt kulminacyjny pojawia się dokładnie w środku historii.

Aby użyć przykładu Romea i Julii , punkt kulminacyjny, według Freytag, następuje zaraz po tym, jak Romeo zabił Tybalta w odwecie za zabicie przez Tybalta Mercutio. Zauważ, że zabicie Tybalta nie jest punktem kulminacyjnym. Zamiast tego rozstaje się Romeo i Julia.

Co?

Jeśli jesteś zdezorientowany, ma to sens, ponieważ jest to naprawdę zagmatwane. Freytag zasadniczo mówi, że jednym z najsłabszych momentów w całej historii jest właściwie punkt kulminacyjny. To nie ma sensu.

Większość ludzi analizujących dziś tę historię, nawet tych, którzy twierdzą, że śledzą Piramidę Freytaga, powiedziałaby, że punkt kulminacyjny następuje, gdy Romeo popełnia samobójstwo, błędnie myśląc, że Julia nie żyje, a Julia, budząc się do jego śmierci, w odpowiedzi popełnia samobójstwo.

Ale to dlatego, że Freytag miał na myśli coś innego przez punkt kulminacyjny niż my teraz. Dla Freytaga punkt kulminacyjny jest punktem zwrotnym w historii, odwróceniem, kiedy sprawy, które układały się dobrze dla głównego bohatera, zaczynają iść źle.

Innymi słowy, punkt kulminacyjny to zupełnie inna sprawa.

Punkt kulminacyjny Freytaga: punkt zwrotny w środku opowieści
Modern Climax: najwyższy moment akcji w historii, zwykle od drugiej lub trzeciej do ostatniej sceny

Ta nieporozumienie między Freytagiem a współczesnym pisarzem i nauczycielami struktury opowieści powoduje tak wiele problemów, a największym problemem jest niezrozumienie tego, czym jest spadająca akcja.

Freytag a nowoczesna struktura fabuły

W ujęciu Freytaga spadająca akcja ma pełny sens. W końcu, jeśli punkt zwrotny/punkt kulminacyjny znajduje się w środku historii, to prawie połowa fabuły byłaby upadkiem!

Ale jeśli używasz bardziej nowoczesnego rozumienia kulminacji, to spadająca akcja pojawia się pod koniec historii.

Co oznacza, że ​​w dobrze skonstruowanych opowieściach „upadek akcji” może być tylko jedną sceną. Może w ogóle nie istnieć!

Na przykład w Romeo i Julii punkt kulminacyjny (podwójne samobójstwo głównego bohatera) następuje w przedostatniej scenie. Jeśli rozwiązanie jest ostatnią sceną, to spadająca akcja nie istnieje.

Oznacza to również, że jeśli użyjesz tego modelu, tak jak większość z nas, spadająca akcja jest naprawdę nieprzydatnym terminem, ponieważ może to być tylko jedna lub dwie sceny lub może w ogóle nie istnieć.

Sam Freytag twierdzi, że spadająca akcja nie jest ważnym terminem, ponieważ we własnej książce o strukturze dramatycznej Freytag's Technique of the Drama , nie zawiera nawet części poświęconej spadającej akcji. Szczegółowo bada każdy inny element fabuły, od narastającej akcji (wznoszący się ruch, w jego ramach) przez punkt kulminacyjny do rozwiązania (katastrofa, w jego ramach). Ale zaniedbuje włączenie sekcji o spadającej akcji.

Niektóre historie MAJĄ Upadek akcji

Chociaż nie są one uniwersalne we wszystkich historiach, niektóre historie mają spadającą akcję, a mianowicie historie z łukiem Ikara.

Według zespołu naukowców z University of Vermont istnieje sześć głównych łuków historii. Pełną listę wątków fabularnych i wszystkie ich diagramy fabularne można znaleźć tutaj.

Jeden z sześciu, łuk Ikara, jest kwintesencją tragicznej struktury. Zobacz poniższy schemat.

Szpilka

Wygląda znajomo, prawda?

W łuku Icarus postać zaczyna się w naprawdę złej pozycji, ale wraz z rozwojem fabuły sprawy stają się coraz lepsze, aż osiągną punkt zwrotny, kiedy następuje odwrócenie i wszystko zaczyna się źle dla postaci, aż do zakończenia historii w tragedii.

Brzmi znajomo, prawda? Prawie jak cała koncepcja struktury fabuły Freytaga?

W tym łuku następuje wzrost — możesz to nazwać akcją wznoszenia — a potem upadek — który możesz nazwać akcją opadania.

Innymi słowy, to jest piramida Freytaga. Freytag nie opisywał wszystkich historii. Opisywał ten jeden konkretny łuk.

Oznacza to również, że spadająca akcja nie jest elementem fabuły. Jest to opis jednej sekcji jednego łuku.

Przydatne tak, ale mało uniwersalne.

Czy powinieneś użyć akcji spadania w swojej strukturze opowieści?

Teraz, gdy rozumiemy, jak właściwie działa spadająca akcja w historii (lub nie), czy twoja historia powinna mieć spadającą akcję?

Chyba że piszesz historię o Ikarie, która jest tragedią, nie, nie powinieneś.

Czy możemy po prostu być ze sobą szczerzy i powiedzieć, że chociaż postanowienie jest prawdziwą rzeczą i ważną częścią struktury historii, w większości historii spadające działanie nie istnieje.

Jest to pomocny sposób na zrozumienie jednej konkretnej fabuły, ale poza nią nie istnieje.

Spadająca akcja nie jest uniwersalnym elementem fabuły. Jest to pomocny sposób na zrozumienie jednej sekcji jednego łuku fabularnego, ale to wszystko.[/share-quote]

Co myślisz? Czy spadająca akcja jest elementem fabuły? Czy powinieneś użyć go w swojej historii? Daj znać w komentarzach.