15 słynnych wierszy o miłości, które sprawią, że twoje serce omdleje

Odkryj naszą starannie wyselekcjonowaną listę słynnych wierszy o miłości, które wyrażają tę najgłębszą ludzką emocję.

Rytm poezji jest idealnym narzędziem do wyrażania przypływów i odpływów miłości w ludzkiej egzystencji. Od ogółu, czy czuje, czy nie czuje, kiedy serce człowieka po raz pierwszy poruszy miłość w młodości, aż do kołysania ciał w ferworze namiętności, rytm poezji jest doskonałym wyrazem miłości we wszystkich jego formy. Zarabiaj na pisaniu wierszy, przesyłając swoją pracę do naszego podsumowania publikacji i stron internetowych poświęconych poezji.

Poniższe słynne wiersze o miłości zostały napisane przez pisarzy z całego świata, którzy znaleźli słowa, aby pięknie opisać tę jedną emocję, która pojawia się w tak wielu różnych formach w trakcie życia. Te wiersze są doskonałym przykładem metrum w wierszu, który zainspiruje, zasmuci, ucieszy i, miejmy nadzieję, skłoni cię do napisania poetyckich wyrazów miłości.

Oto ranking słynnych wierszy o miłości

1. „Sonet 18” Williama Szekspira

Sonet 18 rozpoczyna się jednym z najsłynniejszych wersów poezji. Wiersz jest typowym sonetem szekspirowskim, z trzema czterowierszami, po których następuje dwuwiersz w 14 wersach pentametru jambicznego. Tytuł wiersza wskazuje na wiek przyzwolenia osoby, której dotyczy sonet. W przypadku Sonetu 18 panuje powszechna zgoda co do tego, że tematem jest raczej mężczyzna niż kobieta, co jest niezwykłe w przypadku poematu miłosnego.

Ten sonet jest częścią sekwencji Fair Youth, która obejmuje 126 wierszy miłosnych z sonetów Szekspira. W Sonecie 18 Szekspir wyraża swoje uczucia, że ​​piękno młodości jest piękniejsze i bardziej powściągliwe niż lato, że piękno młodości jest trwalsze niż letni dzień, a miłość do tematu jest wieczna i nie blaknie jak wstrzemięźliwość letniego dnia.

„Czy mam cię porównać do letniego dnia?
Jesteś piękniejsza i bardziej wstrzemięźliwa”.

William Shakespeare, „Sonet 18”

2. „Jak Cię kocham?” przez Elizabeth Barrett Browning

Poezja Elizabeth Barrett Browning była pod silnym wpływem poezji Williama Szekspira. W wieku dziesięciu lat pani Browning pochłonęła prawie wszystkie sztuki Szekspira i została zainspirowana do zostania pisarką. W wieku dwunastu lat Browning napisała swój pierwszy długi wiersz, składający się z rymowanych kupletów. Szereg fizycznych dolegliwości i nieszczęść nie powstrzymało jej od czytania i pisania, aw wieku 20 lat Browning opublikował anonimowo „An Essay of Mind and Other Poems”.

Całe życie Elizabeth Barrett Browning było naznaczone jedną tragedią po drugiej, w tym śmiercią jej matki i brata, nawracającymi chorobami i pogardą tyrańskiego ojca. Przez to wszystko znalazła ukojenie w pisaniu i czytaniu, publikując różne prace, w tym zbiór zatytułowany „Wiersze” w wieku 38 lat. Ta praca przyciągnęła uwagę Roberta Browninga, który później został jej mężem. Pani Browning zadedykowała słynny wiersz miłosny „How Do I Love Thee” Robertowi Browningowi, uważany za jedno z jej najlepszych dzieł.

„Jak cię kocham? Pozwól mi policzyć sposoby.
Kocham cię do głębi, szerokości i wysokości
Moja dusza może sięgnąć, kiedy czuję się poza zasięgiem wzroku
Dla celów bytu i idealnej łaski”.

Elizabeth Barret Browning, „Jak Cię kocham?”

3. „Ona chodzi w pięknie” Lorda Byrona

Lord Byron, znany również jako George Gordon Byron, jest jedną z najwybitniejszych postaci romantyzmu, który miał miejsce pod koniec XVIII wieku w Europie. Jest uznawany za jednego z najwspanialszych angielskich poetów, jacy kiedykolwiek żyli, a jego twórczość reprezentuje najlepsze wiersze miłosne, jakie kiedykolwiek napisano. Chociaż Byron dożył zaledwie 36 lat, pozostawił trwałe dziedzictwo, z którym nikt inny się nie równa.

Powszechnie uważa się, że „She Walks in Beauty” została napisana na cześć pięknej kuzynki Lorda Byrona, która była w żałobie i miała na sobie czarną suknię z cekinami na przyjęciu, w którym uczestniczył Lord Byron. Jeśli jest to trafne, świadczy to bardzo dobrze o zdolności Byrona do obiektywnego podziwiania kobiecego piękna, które nie jest rażąco oczywiste, ale zamiast tego emanuje z wnętrza, jak wyraża wiersz. Ponadto wiersz nie jest o miłości natury cielesnej, ale o miłości, która emanuje jako ucieleśnienie kobiety, nawet w jej smutku.

„Idzie w pięknie, jak noc
Bezchmurnych klimatów i rozgwieżdżonego nieba;”

Lord Byron, „Ona chodzi w pięknie”

4. „Spotkanie nocą” Roberta Browninga

Robert Browning był wybitnym poetą epoki wiktoriańskiej, który zyskał sławę dzięki swoim dramatycznym monologom. Skoncentrował się na pracy Elizabeth Barrett i nastąpiła historia miłosna o epickich proporcjach. Pomimo ograniczonego życia Elżbiety z powodu problemów zdrowotnych i kontrolującego ojca, pisali tam iz powrotem przez długi czas i zakochali się w sobie do szaleństwa za pomocą słów.

Robert Browning i Elizabeth Barrett przeciwstawili się oczekiwaniom społecznym i ostrym sprzeciwom jej ojca, ostatecznie uciekając do Włoch. Ich intensywna miłość i wspólny entuzjazm dla poezji błyszczały w ich utworach, zwłaszcza w wierszu Roberta Browninga „Spotkanie nocą”, który napisał podczas zalotów swojego ukochanego kolegi poety. Pierwotnie ten wiersz był dołączony do innego, zatytułowanego „Rozstanie o poranku”, ale Browning podzielił je na dwa utwory w 1989 roku.

„Szare morze i długi czarny ląd;
I żółty półksiężyc duży i niski;

Robert Browning, „Nocne spotkanie”

5. „Najpierw cię kochałem, ale potem twoja miłość” Christiny Rossetti

Twórczość wiktoriańskiej poetki Christiny Rossetti słynie z eksploracji głębokich tematów miłości, straty i duchowości. Jako kobieta o niezachwianej wierze chrześcijańskiej, wiele jej prac jest przesyconych religijnymi podtekstami, które odzwierciedlają jej osobiste przekonania. Rossetti był mistrzem języka, który przywołuje obrazy i oddaje złożone ludzkie emocje z zadziwiającą wyrazistością. Z tego powodu wielu czytelników uważa wiersze Rossettiego za pocieszenie w chwilach smutku, samotności i depresji.

W „Najpierw cię kochałem: ale potem twoja miłość” Rossetti wyraża niuanse odwzajemnionej miłości i to, jak odczuwanie miłości od innej osoby jest czymś więcej niż miłością, którą czuje do nich. Następnie odkrywa uczucie jedności, które podnosi uczucie miłości z ograniczeń ważenia lub mierzenia i widzi, że nie ma potrzeby porównywania, ponieważ miłość sprawia, że ​​stają się jednością. To piękny wyraz siły jedności, jaką niesie ze sobą odwzajemniona miłość.

„Najpierw cię pokochałem, ale potem twoją miłość
Wznosząca się kopalnia, śpiewała tak wzniosłą pieśń
Jak zatopione przyjazne gruchanie mojej gołębicy.

Christina Rossetti, „Najpierw cię kochałem, ale potem twoja miłość”

6. „Annabel Lee” Edgara Allana Poe

Edgar Allan Poe jest najbardziej znany ze swoich eksploracji makabrycznych motywów. Jako mistrz gatunku gotyckiego, jego prace są nasycone niesamowitymi i przerażającymi elementami, które odzwierciedlają jego fascynację mroczniejszymi aspektami ludzkiej natury. Jego prace są popularne wśród czytelników, którzy lubią żywe, mrożące krew w żyłach obrazy, które wywołują intensywne reakcje emocjonalne. Jednak Poe napisał co najmniej jeden niezwykle namiętny wiersz o miłości, który jest tak wzruszający, że sprawi, że serce każdego czytelnika przyspieszy.

Wiersz liryczny „Annabel Lee” został opublikowany dopiero dwa dni po śmierci Edgara Allana Poe, kiedy ukazał się w New York Tribune. „Annabel Lee” podobno opowiada o 13-letniej żonie Poego, Virginii, która zmarła na gruźlicę, ale nie jest to potwierdzone. W wierszu Poe wyraża głęboką i trwałą miłość, która nie kończy się nawet po tym, jak żona zostanie zabrana przez „zazdrosnych aniołów” w Niebie. Poe pisze, że nawet śmierć nie może stanąć między nim, jego życiem i jego narzeczoną, Annabel Lee.

„Było wiele lat temu,
W królestwie nad morzem,
Że mieszkała tam dziewczyna, którą możesz znać
Na imię Annabel Lee;

Edgar Allan Poe, „Annabel Lee”

7. „Czerwona, czerwona róża” Roberta Burnsa

Szkocki poeta Robert Burns jest uważany za pioniera ruchu romantycznego. Jego ojciec, rolnik-dzierżawca niedaleko Alloway w Szkocji, uczył go głównie w domu. Walczył finansowo i sprzedawał swoje pierwsze wiersze bardziej dla pieniędzy niż dla wielkiej żądzy sławy. Spośród wszystkich nieudanych przedsięwzięć Burnsa, jego wiersze przyniosły mu uznanie i szacunek jako literackiego wizjonera.

W „A Red, Red Rose” Burns wyznaje swoją miłość do pięknej młodej dziewczyny, porównując swoje uczucia do uroczej melodii. Dalej mówi, że chociaż będą rozdzieleni, jego miłość do niej nigdy nie osłabnie, mimo że dzielą ich mile i mile. Ten wiersz stał się jednym z najsłynniejszych wierszy Roberta Burnsa, zwłaszcza w Szkocji, gdzie stał się piosenką miłosną.

„O moja Luve jest jak czerwona, czerwona róża
To świeżo wyrosło w czerwcu;”

Robert Burns, „Czerwona, czerwona róża”

8. „Dla mojego drogiego i kochającego męża” Anne Bradstreet

Urodzona w Anglii Anne Bradstreet nie była formalnie wykształcona, ale jej ojciec dobrze ją uczył w domu, ponieważ był zapalonym czytelnikiem. W wieku 16 lat Bradstreet, z domu Dudley, poślubił Simona Bradstreeta, po czym wyemigrowali do Nowego Świata jako część kolonii Massachusetts Bay. Bradstreet nie miała odpornej konstytucji i zmagała się z szeregiem chorób, częściowo dlatego, że nie nadawała się do trudów kolonialnego życia.

Pomimo swoich chorób Anne Bradstreet znalazła czas i siłę, by pisać, pozostawiając światu dorobek, który do dziś cieszy się dużym szacunkiem. Została pierwszą kobietą uznaną za poetkę Nowego Świata i jest uważana za jedną z najważniejszych poetek amerykańskich. Wiersz „Do mojego kochanego i kochającego męża” jest jednym z najpiękniejszych wierszy o życiu i hołdem dla miłości, jaką czuła do męża Szymona.

„Jeśli kiedykolwiek dwoje było jednym, to z pewnością my.
Jeśli kiedykolwiek mężczyzna był kochany przez żonę, to ty.

Anne Bradstreet, „Dla mojego drogiego i kochającego męża”

9. „Sonet 116” Williama Szekspira

Sonet 116 zaczyna się od podkreślenia niezłomnej natury prawdziwej miłości. Mówca twierdzi, że miłość nie jest prawdziwa, jeśli chwieje się lub zmienia w obliczu zewnętrznych okoliczności. Jak opisuje poeta, miłość jest „zawsze trwałym śladem”, który pozostaje niezłomny nawet w najbardziej burzliwych czasach. Służy jako gwiazda przewodnia, oferując kierunek i stabilność tym, którzy się zagubili lub wędrują.

Sonet 116 jest często ceniony za romantyczne przedstawienie miłości, podkreślające jej stałość i nieśmiertelność. Wiersz wykracza poza ograniczenia czasu, wyglądu fizycznego i przejściowych okoliczności. Przedstawia miłość jako siłę, która pokonuje życiowe wyzwania i pozostaje nieustępliwa. Wykorzystanie przez Szekspira metafor, takich jak „wiecznie ustalony znak” i „gwiazda na każdej korze różdżki”, dodaje głębi i obrazowości, aby przekazać ponadczasową esencję miłości.

„Nie dopuszczaj mnie do małżeństwa prawdziwych umysłów
Przyznaj się do przeszkód. Miłość nie jest miłością
Który zmienia się, gdy znajdzie zmianę,
Lub zgina się za pomocą zmywacza, aby usunąć.

William Shakespeare, „Sonet 116”

10. „Nie jestem twoja” Sary Teasdale

Amerykańska poetka Sara Teasdale urodziła się w St. Louis w stanie Missouri. Chociaż w wieku 34 lat zdobyła nagrodę Pulitzera, dopiero w wieku dziesięciu lat zdobyła formalne wykształcenie. Powodem był jej zły stan zdrowia, który zmusił rodziców do nauczania jej w domu, dopóki nie będzie na tyle zdrowa, aby uczęszczać na zajęcia. Pulitzera zdobył zbiór wierszy Teasdale zatytułowany „Love Songs”.

W „I Am Not Yours” Sara Teasdale pisze o konflikcie między miłością a zachowaniem tożsamości. Wiersz wyraża tęsknotę za połączeniem i intymnością bez utraty poczucia siebie. Wyraża pragnienie zatracenia się w obecności ukochanej osoby, ale także podkreśla swoją indywidualność i niezależność. Wiersz zaprasza czytelnika do zastanowienia się nad równowagą między poddaniem się miłości a zachowaniem własnej tożsamości w związku.

„Nie jestem twój, nie zatraciłem się w tobie,
Nie zagubiona, chociaż tęsknię za nią
Zagubiony jak świeca zapalona w południe,
Zagubiony jak płatek śniegu w morzu”.

Sara Teasdale, „Nie jestem twoja”

11. „Kiedy jesteś stary” Williama Butlera Yeatsa

Urodzony w Irlandii William Butler Yeats był poetą i dramaturgiem powszechnie uważanym za jedną z największych postaci literackich XX wieku. Jego poezja poruszała tematy irlandzkiego nacjonalizmu, mistycyzmu, miłości i złożoności ludzkiego doświadczenia. Yeats był kluczową postacią irlandzkiego odrodzenia literackiego i odegrał znaczącą rolę w kształtowaniu irlandzkiej tradycji literackiej. Jest wysoko cenioną postacią historyczną, zwłaszcza w swojej ojczyźnie, Irlandii.

„When You Are Old” to wiersz o miłości w czasie. Pisarz prosi osobę, aby zastanowiła się nad czasem w przyszłości, kiedy będzie stara i jak była kochana przez wszystkich jako młoda kobieta. Ale mówi też o tym, jak pisarz kochał ją za to, jaka była w środku, za duszę pielgrzyma. Pisarz nadal ją kochał, gdy jej twarz zmieniła się z powodu starzenia. Ostatnia zwrotka jest smutna, mówi o tym, jak miłość uciekła. Ten wiersz o nieodwzajemnionej miłości miał być napisany o kobiecie, która wielokrotnie odrzucała propozycje małżeństwa Yeatsa.

„Kiedy będziesz stary, siwy i śpiący,
I kiwając głową przy ogniu, zdejmij tę książkę,
I powoli czytaj i śnij o miękkim spojrzeniu
Twoje oczy miały kiedyś, a ich cienie głębokie;

William Butler Yeats „Kiedy jesteś stary”

12. „Do dziewic, aby spędzić dużo czasu” Roberta Herricka

Robert Herrick, płodny siedemnastowieczny poeta, napisał ponad 2500 wierszy, z grubsza w połowie tworząc swoje przełomowe dzieło Hesperydy, które zawiera duchowe Szlachetne Liczby. Opublikowane w 1648 roku, jego wcześniejsze prace często odnosiły się do kochania się i kobiecości, podczas gdy jego późniejsze wiersze były bardziej filozoficzne. Mimo że nigdy się nie ożenił i nie miał wierszy miłosnych związanych z konkretną kobietą, Herrick doceniał bogactwo i zmysłowość życia. Jego prace odzwierciedlają przede wszystkim pogląd, że życie jest ulotne, świat oszałamiający, a miłość niezwykła.

„Do dziewic, aby wykorzystać czas” wyraża krótkość życia i szybki upływ czasu. Używając kwiatów i słońca jako obrazów, Herrick sugeruje, że tak jak kwiaty więdną, a słońce zachodzi, młodość zanika. Sugeruje, że kwintesencja jest przejściowa i potwierdza mądrość korzystania z młodości, chwytając moment, kiedy tylko możesz. Końcowa część wiersza opowiada się za małżeństwem w kwiecie wieku, ostrzegając, że zwlekanie może prowadzić do życia pełnego żalu. Ten wiersz podkreśla konieczność maksymalnego wykorzystania młodości i czasu.

„Zbierajcie pąki róż, póki możecie,
Dawny czas wciąż leci;”

Robert Herrick, „Do dziewic, aby spędzać dużo czasu”

13. „Dzień dobry” Johna Donne'a

John Donne był angielskim poetą i uczonym, który służył w wojsku. Mimo że urodził się w katolickiej rodzinie, został księdzem w Kościele anglikańskim. Dzięki poparciu królewskiemu otrzymał wysoką posadę w katedrze św. Pawła w Londynie. Donne jest znanym poetą metafizycznym znanym ze swojego wyjątkowego, żywego stylu w swoich wierszach i tłumaczeniach. Jego twórczość sięga od sonetów po satyry i pisał o wszystkim, od miłości po religię. Był również znany ze swoich wpływowych kazań.

„Dzień dobry” to słynny wiersz o miłości, który odzwierciedla to, jak życie mówcy było niepełne, dopóki nie znalazł ukochanej. Porównuje ich wzajemną miłość do duchowego przebudzenia, które wykracza poza zwykłą egzystencję. Ich miłość sprawia, że ​​ich mała, intymna przestrzeń wydaje się równie rozległa jak sam świat. Mówca sugeruje, że ich doskonała, równa miłość stworzyła harmonijny świat, odporny na upadek lub śmierć.

„Zastanawiam się, na słowo, co ty i ja
Czy, dopóki się nie kochaliśmy? Czy do tego czasu nie byliśmy odstawieni od piersi?”

John Donne, „Dzień dobry”

14. „Kocham cię” Elli Wheeler Wilcox

Ella Wheeler urodziła się na farmie w Johnstown w stanie Wisconsin w 1850 roku. Jej rodzina ceniła naukę, a szczególnie lubiła język. Jako młoda dziewczyna Ella zajmowała się czytaniem wszystkiego, co wpadło jej w ręce. To niewątpliwie pomogło ukształtować jej przyszłość jako pisarki. Kiedy miała około ośmiu lat, zaczęła pisać własne wiersze. Gdy miała trzynaście lat, jej talent został już rozpoznany, ponieważ opublikowano jej pierwszy wiersz, co wskazywało na odnoszącą sukcesy poetkę, którą miała zostać.

„Kocham cię” to kwintesencja wiersza o miłości. Łączy cielesne pragnienia miłości z euforycznymi, nieuchwytnymi uczuciami prawdziwej miłości. Te słowa są jak coś, co kochanek szepcze do ucha lub pisze na pachnącym papierze, by je wyrwać, otrzymać od kochanka i schować w sekrecie, przewiązane wstążką. Prawdopodobnie napisała to wyznanie miłości dla swojego męża, Roberta Wilcoxa, który zmarł po trzydziestu latach małżeństwa.

„Uwielbiam twoje usta, gdy są mokre od wina
I czerwona od dzikiej żądzy;

Ella Wheeler Wilcox, „Kocham cię”

15. „Pieśń miłosna” Rainera Marii Rilkego

Urodzony w Pradze Ranier Maria Rilke został przez rodziców umieszczony w akademii wojskowej z nadzieją, że zostanie oficerem. Rilke nie poszedł do szkoły wojskowej – i dzięki wstawiennictwu wuja, który uznał talent Rilkego – mógł opuścić akademię i uczęszczać do niemieckiej szkoły przygotowawczej. Rilke odkrył w sobie pasję do sztuki literackiej i tam opublikował swój pierwszy tomik poezji. Dziś słynie jako mistrz wierszy, co widać w „Love Song”.

Jak sugeruje tytuł, „Love Song” wyraża nieprzemijającą miłość między dwojgiem ludzi, używając muzyki jako metafory do zasugerowania osiągniętej harmonii. Wiersz używa muzycznych słów, takich jak wibracja, akord, śpiew, gra, smyczki, instrument itp. Rilke umiejętnie wykorzystuje symfonię tych słów, aby wyjaśnić, w jaki sposób dwie dusze grają razem w harmonii.

„Kiedy moja dusza dotyka twojej, rozbrzmiewa wielki akord!
Jak więc dostroić go do innych rzeczy?

Rainer Maria Rilke, „Pieśń miłosna”

Sprawdź nasze podsumowanie najlepszego konkursu poetyckiego, aby wziąć udział!