Czym jest charakterystyka pośrednia w literaturze?

Charakterystyka pośrednia ma miejsce wtedy, gdy autor ujawnia cechy postaci poprzez działania, myśli, mowę itp., Zamiast mówić to wprost. Na przykład charakterystyka pośrednia opisująca bohatera mogłaby brzmieć: „John warknął na tego człowieka bez ostrzeżenia”, podczas gdy charakterystyka bezpośrednia brzmiałaby po prostu: „John był porywczy”.

Charakterystyka pośrednia jest podstawową techniką twórczego pisania, ma jednak swoje ograniczenia. W tym przewodniku omawiamy podstawy charakteryzacji pośredniej, aby pomóc Ci ją zrozumieć i samodzielnie zastosować. Ale najpierw zacznijmy od ostatecznej definicji charakterystyki pośredniej.

Co to jest charakterystyka pośrednia?

Charakterystyka pośrednia to rodzaj urządzenia literackiego, które ujawnia szczegóły dotyczące postaci bez podawania ich wprost. Zamiast opisywać postać w prosty sposób, autor ukazuje jej cechy poprzez działania, mowę, myśli, wygląd i reakcje innych postaci na nią.

Czasami trudno jest określić dokładne znaczenie pośredniej charakterystyki, ale ogólnie rzecz biorąc, ma to miejsce wtedy, gdy czytelnik dowiaduje się czegoś o postaci, nie będąc mu o tym wprost powiedzianym. Alternatywą dla charakterystyki pośredniej jest charakterystyka bezpośrednia, podczas której autor w jasny sposób opowiada czytelnikowi o postaci, na przykład o jej pracy, uczuciach czy motywacjach.

Dlaczego charakterystyka pośrednia jest ważna?

Ogólnie rzecz biorąc, charakterystyka jest konieczna nie tylko w pisaniu narracyjnym; to część zabawy! Poznanie realistycznie przedstawionych postaci zwiększa rozrywkową wartość literatury i często przywiązujemy się do niektórych historii ze względu na to, jak odnosimy się do konkretnych postaci.

Charakteryzacja nie jest czymś, co autor robi tylko raz. Charakterystyka jest raczej kulminacją wielu różnych szczegółów postaci w różnych momentach — kiedy je połączysz, otrzymasz wieloaspektową postać, która sprawia wrażenie realistycznej.

Jako sposób na ustalenie charakteru, charakterystyka pośrednia ma pewne zalety, których nie ma charakterystyka bezpośrednia. W szczególności charakterystyka pośrednia wymaga od czytelnika większego zaangażowania w tekst niż charakterystyka bezpośrednia; zamiast karmić czytelnika łyżką, pomagasz poprowadzić go do własnych wniosków. Kiedy czytelnik musi myśleć samodzielnie i samodzielnie układać elementy w całość, postać i historia stają się bardziej osobiste.

Jednakże w niektórych sytuacjach możesz wyrazić się jaśniej i przedstawić cechy charakteru w bardziej dosadny sposób, więc w takich przypadkach lepsza jest bezpośrednia charakterystyka.

Różnica między charakterystyką bezpośrednią i pośrednią

W praktyce różnica między charakterystyką bezpośrednią a pośrednią polega na tym, czy autor mówi coś bezpośrednio czytelnikowi (bezpośrednio), czy też sugeruje to (pośrednio). Innymi słowy, charakterystyka bezpośrednia mówi, a charakterystyka pośrednia pokazuje.

Załóżmy na przykład, że chcesz wyjaśnić, że postać jest hojna i współczująca. Charakterystyka bezpośrednia może opisywać je w ten sposób:

Ponieważ Sonia dorastała bez większych pieniędzy, rozwinęła w sobie silne poczucie współczucia i dawała potrzebującym każdą szansę, jaką tylko mogła.

Charakterystyka pośrednia jest bardziej subtelna i opiera się na wskazówkach i sygnałach, zamiast stwierdzać to wprost.

Sonia sięgnęła po portfel w chwili, gdy zobaczyła żebraka. Pamiętając, jak to było być głodnym w dzieciństwie, bez wahania wrzuciła ostatniego dolara do jego kubka.

Nauka stosowania charakterystyki bezpośredniej i pośredniej stanowi dużą część pisania, szczególnie podczas pisania opowiadania lub powieści.

Metody charakteryzacji pośredniej na przykładach

Istnieje pięć głównych metod charakteryzacji pośredniej: mowa , myśli , skutek , działanie i wygląd , często w skrócie KRADZIEŻ . Przyjrzyjmy się każdemu z nich, korzystając z przykładów charakteryzacji pośredniej z Wielkiego Gatsby’ego F. Scotta Fitzgeralda.

Przemówienie

Postać wypowiada oświadczenia, które sugerują lub sugerują coś na jej temat, zwykle w dialogu.

– Nie wymagałbym od niej zbyt wiele – zaryzykowałem. „Nie można powtórzyć przeszłości”.

„Nie możesz powtórzyć przeszłości?” – zawołał z niedowierzaniem. „Oczywiście, że możesz!”

Zdecydowane zdanie Gatsby'ego na temat powtarzania przeszłości pokazuje, że jest dość optymistyczny, jeśli chodzi o możliwość powtórzenia przeszłości, i dodaje więcej szczegółów do swojej motywacji do ścigania Daisy.

Myśli

Postać myśli lub czuje w sposób, który ujawnia coś na temat tego, kim jest. W przeciwieństwie do mowy, myśli obserwuje tylko czytelnik i sama postać.

Ani razu nie przestał patrzeć na Daisy i myślę, że przewartościował wszystko w swoim domu zgodnie z reakcją, jaką wywołała w jej ukochanych oczach.

To, że Gatsby ceni swój majątek na podstawie opinii Daisy, pokazuje, ile ona dla niego znaczy. Warto również zauważyć, że ta obserwacja jest także pośrednią charakterystyką Nicka-narratora i mówi czytelnikowi, że zaczyna on rozumieć osobowość Gatsby'ego.

Efekt

Wpływ, jaki postać wywiera na inne postacie, mówi coś o nich. Czytelnik widzi, jak reagują na nie inni bohaterowie i podąża ich śladem.

W chwili, gdy jej głos się załamał i przestał przykuwać moją uwagę, moje przekonanie, poczułem podstawową nieszczerość w tym, co powiedziała. Poczułem się nieswojo, jakby cały wieczór był jakimś podstępem mającym na celu wyciągnięcie ode mnie dodatkowych emocji.

Reakcja Nicka na historię Daisy – czuje się zmanipulowany – daje czytelnikowi wskazówkę, co powinien sądzić o tej postaci – że ona manipuluje.

Działanie

Własne działania bohatera pokazują, jaką jest osobą. Jest to często najpotężniejsza forma charakterystyki pośredniej, ale także jedna z najtrudniejszych do wykonania, ponieważ jest bardziej zniuansowana.

Kwiaty były niepotrzebne, bo o drugiej po południu przyjechała szklarnia od Gatsby'ego z niezliczoną ilością pojemników na kwiaty.

Ten fragment pokazuje nam, jak bardzo Gatsby jest zdenerwowany spotkaniem w domu Nicka; zamówił za dużo kwiatów („szklarnię” w przesadzie), bo chce mieć pewność, że zrobi dobre wrażenie.

Wygląda

Czasami wygląd postaci mówi czytelnikowi coś o niej. Możesz używać wyglądu zarówno do charakteryzacji bezpośredniej, jak i pośredniej. Opisy używane do charakteryzacji pośredniej powinny sugerować coś na temat osobowości postaci. Jeśli opisujesz jedynie cechy fizyczne postaci, takie jak wzrost czy kolor oczu, jest to bezpośrednia charakterystyka.

Dwoje błyszczących, aroganckich oczu ustanowiło dominację nad jego twarzą i nadało mu wygląd osoby, która zawsze agresywnie pochyla się do przodu. Nawet zniewieściały szyk jego stroju do jazdy konnej nie był w stanie ukryć ogromnej mocy tego ciała – zdawał się wypełniać te lśniące buty, dopóki nie naciągnął górnego sznurowania, i widać było wielką grupę mięśni poruszających się, gdy jego ramię poruszało się pod cienkim płaszczem . Było to ciało zdolne do wywierania ogromnej siły nacisku – okrutne ciało.

Ten fizyczny opis Toma przedstawia go jako zarozumiałego i silnego, skupiając się na jego „aroganckich oczach” i „wielkiej muskulaturze”. Zwróć uwagę, jak Fitzgerald używa bezpośredniej charakterystyki wplecionej w cały opis, na przykład konkretnych szczegółów na temat tego, co Tom ma na sobie: „zniewieściały szyk jego stroju do jazdy konnej” i „błyszczące buty”.

Jak i kiedy stosować charakterystykę pośrednią

Oto trzy porady ekspertów, które pomogą Ci zastosować pośrednią charakterystykę we własnym pisaniu.

1 Skoncentruj się na szczegółach

Jak to mówią, diabeł tkwi w szczegółach ! Drobne rzeczy, które w prawdziwym życiu pozostają niezauważone, mogą być świetnym sposobem na pośrednią charakterystykę, na przykład sposób, w jaki postać poprawia włosy, stan ubioru lub subtelna mowa ciała, na przykład tupanie nogą z niecierpliwości.

Te drobne szczegóły nie tylko ujawniają wiele o Twojej postaci, ale także sprawiają, że Twoja historia jest bardziej żywa i realistyczna.

2 Opisz dom lub styl życia postaci, aby pokazać jej osobowość

Opisanie domu i stylu życia postaci to świetny skrót do zademonstrowania jej charakteru. Na przykład, czy ich sypialnia jest brudna i czysta? To duży wskaźnik tego, jaką jest osobą. Inne szczegóły, takie jak o której się budzą, czy mają zwierzęta lub jakie jedzenie jedzą, świetnie nadają się do pośredniego pokazania ich charakteru.

3 Stosuj powtarzalność i konsekwencję

Podobnie jak w prawdziwym życiu, postać będzie wielokrotnie pokazywać swoje najważniejsze cechy. Sztuką dla pisarza jest wymyślenie nowych sposobów pokazania tego samego.

Na przykład, jeśli chcesz pokazać, że postać jest zapominalska, możesz kazać jej spóźnić się na spotkanie, wielokrotnie zapytać osobę o imię i przegapić zadanie w pracy. Połączenie wszystkich trzech wydarzeń wywiera silniejszy wpływ niż tylko jedno, a spójność ułatwia czytelnikowi silne wyczucie postaci.