Wyjaśnienie błędu czerwonego śledzia

Błąd czerwonego śledzia, jeden z wielu błędów logicznych , które można napotkać w esejach, przemówieniach, opiniach, a nawet luźnych rozmowach, jest próbą przekierowania dyskusji z pierwotnego tematu i skupienia się na czymś niezwiązanym.

Prawdopodobnie słyszałeś, jak ludzie używają czerwonych śledzi w kłótniach. Być może sam ich używałeś, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Błędy logiczne są tak wszechobecne w naszej komunikacji, że łatwo je przeoczyć – ale kiedy już wiesz, jak je rozpoznać, możesz je złapać w swojej pracy i usunąć, zanim podważą twoje argumenty.

Jaki jest błąd czerwonego śledzia?

Czerwony śledź to wprowadzające w błąd stwierdzenie, pytanie lub argument mający na celu przekierowanie rozmowy z jej pierwotnego tematu.

Czerwony śledź nie jest prawdziwym gatunkiem ryby. Przez długi czas powszechnym wytłumaczeniem tego wyrażenia było to, że śledzie lub suszony śledź, który staje się ostry i przybiera czerwone zabarwienie miąższu po procesie suszenia, był używany do szkolenia psów myśliwskich do podążania ścieżkami zapachowymi. W 2008 roku etymolodzy Gerald Cohen i Robert Scott Ross opublikowali swoje badania, które wykazały, że najwcześniejsze odniesienia do tego wyrażenia pochodziły z historycznej metody szkolenia koni, a nie psów, aby czuć się komfortowo z chaosem i konkurencyjnymi zapachami, które towarzyszą polowaniu.

Pierwszy przypadek użycia tego terminu w przenośni datuje się na rok 1807, kiedy dziennikarz polityczny William Cobbett użył go do krytyki relacji prasy angielskiej o klęsce Napoleona.

Jaki jest cel czerwonego śledzia?

Celem czerwonego śledzia jest odwrócenie uwagi czytelnika lub słuchacza od faktycznego problemu omawianego w rozmowie lub pisaniu. Nie zawsze służy to nikczemnym celom — czasami jest to strategia literacka używana do trzymania czytelników w napięciu. Ale na potrzeby tego postu skupimy się na błędzie związanym z czerwonym śledziem, który jest używany w retoryce .

Błędy logiczne można ogólnie podzielić na dwie kategorie: błędy formalne i nieformalne . Błędy formalne to stwierdzenia, które są wadliwe, ponieważ sama struktura zdania jest wadliwa. Na przykład błąd non sequitur, rodzaj błędu, w którym wniosek nie jest logicznie zgodny z przesłanką, jest błędem formalnym. Spójrz na ten przykład błędu non-sequitur:

• Jeśli jedzenie jest zimne, to jest to deser. Sałatka jest zimna. Dlatego sałatka to deser.

Błąd czerwonego śledzia należy do innej kategorii, błędów nieformalnych . Nieformalne błędy to stwierdzenia, które są błędne, ponieważ nie mają logicznie uzasadnionej przesłanki. Zdanie nie jest strukturalnie niepoprawne (jak w naszym przykładzie powyżej, w którym dochodzimy do nielogicznego wniosku, postępując zgodnie ze wzorem „jeśli A jest prawdziwe, to B jest prawdziwe”), treść przedstawiona w zdaniu logicznie nie pasuje do jego struktura. Wiemy, że może to być trochę skomplikowane, więc oto przykład oświadczenia red herring wykorzystującego tę samą treść, co nasz przykład bez sequitur powyżej:

• Jeśli jedzenie jest zimne, to jest to deser. Sałatka jest zimna. Ale sałatka nie jest słodka, więc nie może być deserem.

Czerwony śledź w tym argumencie to ostatnie zdanie, twierdzenie, że brak słodyczy w sałatce dyskwalifikuje ją z bycia deserem. To zupełnie nowe twierdzenie wbite w argument, aby odsunąć je od debaty na temat tego, czy temperatura żywności klasyfikuje je jako deser, czy nie, i jest to całkowicie nieistotne.

Błędy trafności są podkategorią nieformalnych błędów, a błąd „czerwonego śledzia” jest częścią tej podkategorii. Inne błędy, które mają znaczenie, obejmują odwołanie się do kamienia (odrzucenie twierdzenia jako absurdalnego bez wykazania, dlaczego jest absurdalne), odwołanie się do ignorancji (argumentowanie, że stwierdzenie jest prawdziwe, ponieważ nie ma dowodów na to, że nie jest prawdziwe) oraz argument z niedowierzania (kłótnia twierdząca, że ​​nie potrafią sobie wyobrazić, jak coś mogłoby być prawdą, więc nie może być prawdą).

Każdy błąd dotyczący trafności obejmuje twierdzenia, stwierdzenia lub informacje, które są nieistotne dla omawianego tematu. Błąd „czerwonego śledzia” polega konkretnie na użyciu tego nieistotnego twierdzenia, aby przekierować dyskusję i uniknąć kłótni na temat pierwotnego tematu. Możesz nawet zobaczyć błąd czerwonego śledzia sklasyfikowany jeszcze dalej jako błąd błędnego kierunku .

Czerwone śledzie w debacie

W debacie uczestnik może użyć czerwonego śledzia, aby uniknąć dyskusji na temat, na który nie ma dobrze rozwiniętej pozycji lub jeśli jego stanowisko może sprawić, że będzie źle wyglądał w oczach publiczności i mediów. Spójrz na ten przykład:

Moderator: Kandydat, nasze miasto boryka się z problemami korupcji w Ratuszu od trzech dekad. Jak planujesz zwalczać korupcję w rządzie miasta?

Uczestnik: Mam wieloetapowy plan walki z korupcją, mam też dziesięciopunktowy plan redukcji emisji. Pierwszym krokiem w tym dziesięciopunktowym planie ochrony środowiska jest . . .

Czerwone śledzie w kłótniach

Podobnie jak polityk, który używa czerwonego śledzia w debacie, osoba może użyć czerwonego śledzia w kłótni, aby odwrócić uwagę drugiej strony od krytyki, którą wygłasza:

Osoba 1: Zawsze zostawiasz swoje rzeczy w całym pokoju, nie zamykasz za sobą drzwi, a śmieci się piętrzą. Jesteś gnojkiem!

Osoba 2: Cóż, nigdy nie wjeżdżasz samochodem na podjazd, więc zawsze utknąłem w parkowaniu na ulicy!

Czerwone śledzie w filozofii i pedagogice

W filozofii czerwone śledzie funkcjonują podobnie, jak w kłótniach i debatach. Różnica polega na tym, że mogą być celowo wykorzystywane jako sposób na skłonienie czytelników do krytycznego myślenia o nowym argumencie. W pedagogice, na przykład w szkołach prawniczych, czerwone śledzie można wykorzystać do egzaminów i problemów edukacyjnych, aby sprawdzić zrozumienie przez uczniów prezentowanych informacji i ich zdolność do wyciągania właściwych wniosków prawnych.

Kiedy ludzie używają czerwonych śledzi?

Ludzie używają czerwonych śledzi w prawie każdym rodzaju komunikacji. Należą do nich:

• Eseje perswazyjne
• Eseje argumentacyjne
• Debaty
• Przemówienia
• Rozmowy
• Opowiadanie historii
• E-maile
• Posty na blogu

Czasami mówcy i pisarze niechcący wypowiadają słowa „czerwonego śledzia”, albo dlatego, że naprawdę uważają, że wypowiadane przez nich oświadczenie ma związek z dyskusją, albo dlatego, że nie myślą krytycznie o swoich wypowiedziach.

Czerwony śledź może być również narzędziem literackim. Jeśli kiedykolwiek czytałeś powieść tajemniczą, w której wskazówki wydają się wskazywać na jednego winowajcę, tylko po to, by później ujawnić prawdziwego złoczyńcę, przeczytałeś historię, w której używa się czerwonego śledzia jako narzędzia literackiego. Arthur Conan Doyle wykorzystał czerwone śledzie w niektórych swoich opowiadaniach o Sherlocku Holmesie, takich jak Pies Baskerville'ów .

Jakie są przykłady czerwonego śledzia?

Błąd czerwonego śledzia jest podobny do kilku innych błędów. Jeden podobny błąd, unikanie problemu , podobnie odsuwa argument od pierwotnego tematu, wprowadzając nieistotne stwierdzenie. Oto przykład:

Osoba 1: „Wszystkie restauracje powinny być zobowiązane do podawania kalorii każdego dania w swoim menu”.

Osoba 2: „Większość restauracji w naszym mieście ma opcje niskokaloryczne”.

Różnica między unikaniem problemu a czerwonym śledziem polega na tym, że w przypadku czerwonego śledzia kłócący się celowo stara się odciągnąć rozmowę od początkowego tematu, podczas gdy przy błędnym unikaniu problemu kłócący się po prostu unika angażowania się w kłótnię.

Whataboutism to kolejny błąd, który ma kilka podobieństw do błędu czerwonego śledzia. Oto przykład whataboutizmu:

Osoba 1: „Nasz nowy szef nie ma wystarczającej liczby pracowników w piątki”.

Osoba 2: „Ale nasz stary szef nigdy nie miał wystarczającej liczby ludzi do pracy w niedziele”.

Whataboutizm jest rodzajem błędu tu quoque . Z tym błędem argumentujący reaguje na twierdzenie osobną krytyką, zamiast odnosić się do pierwotnego twierdzenia. Podobnie jak błąd czerwonego śledzia, whataboutism próbuje odwrócić argument z pierwotnego tematu na nowy. Ale zamiast wprowadzać zupełnie niezwiązany temat, whataboutism próbuje skupić uwagę na błędach innej partii w celu odwrócenia krytyki ze strony pierwszej omawianej partii.

Oto kilka innych przykładów działania błędu „czerwonego śledzia”:

Osoba 1: „Nie czuję się komfortowo w publicznym trykocie”.

Osoba 2: „Spodnie nigdy nie są wygodne. Są zrobione z błyszczącego materiału i przypominają mi oglądanie gimnastyki w telewizji.

Dziecko: „Nie chcę wkładać piżamy”.

Rodzic: „Chodźmy umyć zęby i przygotujmy się do spania”.

Narrator: „Wiedzieliśmy, że coś jest na rzeczy, ponieważ za każdym razem, gdy wychodziliśmy na zewnątrz, śmieci były porozrzucane po całym podwórku. Nasz sąsiad z góry zawsze narzekał na to, ale zauważyliśmy, że nasz sąsiad z dołu nigdy o tym nie wspominał. Zauważyliśmy też, że zawsze było gorzej, kiedy był w domu. Moja córka zasugerowała, żebyśmy kupili kamerę dzwonkową, więc ją ustawiliśmy. Okazuje się, że w okolicy jest szop pracz i to właśnie on przechodzi przez śmieci.

Zobacz, jak w ostatnim przykładzie narrator zdecydował się zawrzeć szczegóły dotyczące sąsiadów, aby utrzymać słuchacza w napięciu? Czerwone śledzie nie zawsze są „złe” – czasami są używane strategicznie, aby uczynić historię ciekawszą lub bardziej wymowną konkluzję przemówienia.

Często zadawane pytania dotyczące śledzia czerwonego

Czym jest błąd logiczny czerwonego śledzia?

Czerwony śledź to wprowadzające w błąd stwierdzenie, pytanie lub argument mający na celu przekierowanie rozmowy z jej pierwotnego tematu.

Czy czerwony śledź jest narzędziem literackim?

Czerwone śledzie mogą być wykorzystywane przez pisarzy, aby utrzymać czytelników w napięciu lub zaskoczyć ich nieoczekiwanym rezultatem.

Jak to pasuje do innych błędów logicznych?

Czerwony śledź jest nieformalnym błędem, co oznacza, że ​​błąd w argumentacji tkwi w treści argumentu, a nie w samej strukturze argumentu.