Dlaczego piszemy?

Zawsze marzyłem o zrobieniu tego jako pełnoetatowy pisarz. Jakoś oto jestem, każdego dnia budzę się i jadę do kawiarni, żeby napisać książkę.

Szpilka

W środku tego, kiedy jestem przepełniony zdumieniem, że faktycznie piszę, muszę zadać sobie pytanie – dlaczego?

Dlaczego piszę? Dlaczego ktoś z nas pisze? Dlaczego pisać?

Dlaczego piszemy?

Kiedyś myślałem, że piszę, aby wyrobić sobie nazwisko. Myślałem, że piszę, żeby pewnego dnia sprzedać dużo książek i zarobić pieniądze.

Ale chociaż minęło zaledwie kilka lat, odkąd zostałem pełnoetatowym pisarzem, każdego dnia coraz bardziej uświadamiam sobie, że w pisaniu nigdy nie chodziło o prestiż czy pieniądze.

Chcę poświęcić chwilę na zastanowienie się i przypomnienie nam , dlaczego piszemy.

Piszemy, żebyśmy mogli żyć.

W zeszłym tygodniu napisałem ponad 10 000 słów. To dużo. To był jeden z tych tygodni, w których po prostu nie mogłem przestać. Wylały się ze mnie myśli, słowa i kartki.

To nie był łut szczęścia, który uderzył mnie w tamtym tygodniu – to było życie. To był tydzień bólu serca i ciągle powtarzałem: „Nie wiem, co robić”.

Więc napisałem.

To były jedne z moich największych, najgłębszych tekstów. Rozmyślałem o życiu, związkach i odpuszczaniu. Szczerze, nie sądzę, że przetrwałbym ten ostatni tydzień, gdybym nie pisał.

I chociaż tak często mówimy sobie, aby znaleźć odbiorców i wyobrazić sobie czytelnika, zawsze będą chwile, kiedy będziemy musieli pisać dla siebie .

To dziwny pomysł, ale jako pisarz nie wszystko, co napiszesz, będzie dla wielkiej publiczności. Napiszesz, żebyś mógł żyć .

Piszemy, bo inaczej widzimy.

Jedyną rzeczą, którą masz, której nie ma nikt inny, jesteś ty. Twój głos, twój umysł, twoja historia, twoja wizja. Więc pisz, rysuj, buduj, baw się, tańcz i żyj, jak tylko możesz.
— Neil Gaiman

Każdy widzi świat inaczej. Jako pisarze widzimy świat w słowach.

Krzesło nigdy nie będzie po prostu brązowe i drewniane. Będzie noszony i poplamiony. Będzie nosić pierścienie po kawie i plamy po łzach i opowiadać historie każdego z nich.

Widzimy świat w teksturach i kolorach, które nigdy nie są tym, czym się wydają. Widzimy otaczających nas ludzi jako zagadki i postacie, których historie czekają na napisanie i opowiedzenie.

Młoda para trzymająca się za ręce pod wieżą Eiffla nie jest tak beztroska, jak się wydaje, a paryska presja zacieśnia ich uścisk.

Piszę, bo zastanawiam się: „A jeśli tylko ja to widzę?”

A jeśli tylko ja mogę zobaczyć poplamione krzesło i opowiedzieć jego historię? A jeśli tylko ja mogę przejrzeć tę parę w Paryżu?

Jeśli zaniedbamy napisanie tych historii, które tylko my możemy zobaczyć, czy zostaną one stracone na zawsze?

Być może.

Więc piszemy, bo widzimy. Jako pisarze każdy z nas postrzega świat innymi słowami i mamy obowiązek je pisać.

Piszemy, bo tacy jesteśmy.

W eseju Annie Dillard Śmierć ćmy pisze o tym, co to znaczy być pisarką.

Ilu z was zapytałem ludzi z mojej klasy, którzy z was chcą oddać życie i być pisarzami? Wszystkie ręce podniosły się do pytania. Ty, Nick? Czy ty? Małgorzata? Krzykliwy? A potem próbowałem im powiedzieć, co musi oznaczać wybór: nie możesz być niczym innym.
— Annie Dillard

Nie możesz być niczym innym.

Napiszesz, bo taki jesteś. Będziesz pisać w słoneczne poranki i deszczowe popołudnia, w kawiarniach i na rogach ulic. Napiszesz tysiące słów, których być może nigdy nie przeczytasz, ale i tak je napiszesz.

Piszemy.

Piszemy, ponieważ, szczerze, przez większość dni nie mam wyboru. Stało się to, kim jesteśmy, jak myślimy, widzimy i mówimy.

Dlaczego piszesz? Daj znać w komentarzach.