Przewodnik po pisaniu dialogu z przykładami

„Zgadnij co?” Tanika zapytała matkę.

"Co?" odpowiedziała jej matka.

„Piszę opowiadanie” – powiedziała Tanika.

„Pamiętaj, żeby ćwiczyć pisanie dialogów!” poleciła jej matka. „Ponieważ dialog jest jednym z najskuteczniejszych narzędzi, jakie pisarz ma do ożywienia postaci”.

Czym jest dialog i jaki jest jego cel?

Dialog to to, co mówią na głos bohaterowie Twojego opowiadania , wiersza , powieści, sztuki teatralnej, scenariusza, eseju osobistego – dowolnego rodzaju kreatywnego pisania , w którym bohaterowie mówią.

Dla wielu pisarzy pisanie dialogów jest najprzyjemniejszą częścią pisania. To Twoja szansa, aby motywacje, wady, wiedza, lęki i dziwactwa Twoich bohaterów ożyły. Pisząc dialogi, dajesz swoim bohaterom własny głos, przekształcając je z koncepcji w trójwymiarowe postacie. To Twoja szansa na przełamanie zasad gramatycznych i wyrażenie siebie w bardziej kreatywny sposób. Przeczytaj następujące linie dialogu:

• „NieOoOoOoO!” Maddie jodłowała, gdy jej starsza siostra próbowała oderwać jej dłonie od poręczy karuzeli.
• „Więc mówię: «Chcesz grać ostro? Chodź, pokażę ci ostre granie!”
• "Wysiadać!" – krzyknęła, żartobliwie uderzając go w ramię. „Żartujesz sobie, prawda? Nie mogliśmy wygrać. . . ”

Dialog ma wiele celów. Jednym z nich jest scharakteryzowanie swoich postaci. Przeczytaj jeszcze raz powyższe przykłady i zastanów się, kim jest każda z tych postaci. Ze sposobu, w jaki mówią, dowiesz się wiele o czyimś sposobie myślenia, pochodzeniu, komforcie w jego obecnej sytuacji, stanie emocjonalnym i poziomie wiedzy.

Innym celem dialogu jest ekspozycja lub informacja uzupełniająca. Nie można od razu zapewnić czytelnikomwszystkiego, czego potrzebują, aby zrozumieć fabułę opowieści. Skutecznym sposobem przekazania czytelnikom informacji o fabule i kontekście jest uzupełnienie narracji dialogiem. Na przykład bohaterka może dowiedzieć się o zbliżającym się konkursie muzycznym, podsłuchując rozmowę swoich współpracowników na ten temat, a nieustraszony poszukiwacz przygód może dowiedzieć się o swoim przeznaczeniu podczas ważnego spotkania z miejskim mistykiem. W dalszej części historii twój kochający muzykę bohater może wyrazić swojej dziewczynie swój strach, że wyjdzie na głupca na scenie, a twój nieustraszony poszukiwacz przygód może odbyć szczerą rozmowę ze smokiem, którego miała zabić, i poznać prawdę o niej normy kulturowe społeczeństwa.

Dialogi sprawiają również, że pisanie staje się bardziej wciągające. Przerywa długie fragmenty prozy i daje czytelnikowi coś do „usłyszenia” innego niż głos narratora. Często pisarze używają dialogu, aby pokazać, jak bohaterowie odnoszą się do siebie nawzajem, ich otoczenie i fabułę, przez którą się poruszają.

Może przekazywać podteksty, na przykład pokazywać różnice klasowe między postaciami poprzez używane słownictwo lub sugerować wspólną historię między nimi. Czasami opis narratora po prostu nie jest w stanie dostarczyć informacji w taki sam sposób, jak dowcip w odpowiednim momencie lub wnikliwa obserwacja postaci.

Monologi

W przeciwieństwie do dialogu monolog to pojedynczy, zwykle długi fragment wypowiadany przez jedną postać. Monologi są często częścią spektakli.

Postać może zwracać się bezpośrednio do czytelnika lub widza, może też mówić do jednej lub większej liczby innych postaci. Cechą charakterystyczną monologu jest to, że jest to moment, w którym jedna postać znajduje się w centrum uwagi, aby wyrazić swoje myśli, pomysły i/lub perspektywę.

Często prywatne przemyślenia postaci są przekazywane w formie monologu. Jeśli znasz terminmonolog wewnętrzny, odnosi się on do tego. Monolog wewnętrzny to głos, który jednostka ( choć nie wszystkie osoby ) „słyszy” w swojej głowie, gdy rozmawia ze sobą podczas codziennych czynności. Oprócz dialogów Twoja historia może zawierać monologi wewnętrzne jednego lub większej liczby bohaterów. Podobnie jak „słyszenie” słów postaci w dialogu, słuchanie jej myśli w monologu może sprawić, że postać stanie się bardziej wiarygodna, zwiększając emocjonalne zaangażowanie czytelnika w jej wątek fabularny.

Rodzaje dialogu

W swojej twórczości pisarze wykorzystują dwa główne typy dialogów: dialog wewnętrzny i zewnętrzny.

Dialog wewnętrznyto dialog, jaki postać prowadzi w swojej głowie. Ten wewnętrzny dialog może być monologiem. W większości przypadków dialogu wewnętrznego nie zapisuje się w cudzysłowie . Niektórzy autorzy zaznaczają dialog wewnętrzny kursywą.

Dialog zewnętrznyto dialog toczący się na zewnątrz, często pomiędzy dwiema lub większą liczbą postaci. To jest dialog ujęty w cudzysłów.

Jak konstruować dialog

Dialog jest oderwaniem się od prozatorskiej narracji opowieści. Dzięki odpowiedniemu formatowaniu staje się to jasne. Pisząc dialog, postępuj zgodnie z poniższymi wskazówkami dotyczącymi formatowania:

• W amerykańskim angielskim dialog jest ujęty w podwójny cudzysłów („dialog”). W brytyjskim angielskim dialog jest ujęty w pojedynczy cudzysłów („dialog”).
  • Wszystkie znaki interpunkcyjne w fragmencie dialogu umieszcza się w cudzysłowie.
  • Cytowane dialogi w wierszu dialogu umieszcza się w pojedynczym cudzysłowie („Powiedziałem bratu: «Nie odrabiaj za mnie pracy domowej». Ale i tak to zrobił!”). W brytyjskim języku angielskim cytowane dialogi w wierszu dialogu są ujęte w podwójny cudzysłów.
• Za każdym razem, gdy mówi nowa postać, rozpocznij nowy akapit. Dzieje się tak nawet wtedy, gdy postać wypowiada tylko jedno słowo. Wcięcie każdego nowego akapitu.
• Jeśli dialog bohatera wykracza poza akapit, użyj cudzysłowu na początku drugiego i/lub kolejnego akapitu. Nie ma jednak potrzeby zamykania cudzysłowu na końcu pierwszego akapitu ani żadnego akapitu innego niż ostatni.
• W dialogu użyj myślnika, aby pokazać, że postać jest przerywana:
  • Przykład: „Dziękuję za…” „Czy to gigantyczny pająk?!”
• Możesz oddzielić linię dialogu od akcji. Kiedy to zrobisz, pisz dialog i działanie wielką literą w taki sam sposób, jak każde inne zdanie. Oto dwa przykłady:
  • „Każdej nocy” – zaczął – „słyszałem szelest w drzewach”.
  • „Każdego dnia” – stwierdził. „Każdego dnia przychodzę do pracy punktualnie”.

Czego należy unikać podczas pisania dialogów

Pisząc dialogi, unikaj tych typowych pułapek:

• Używanie tagu do każdego fragmentu dialogu:Tagi dialogu to słowa takie jakpowiedzianeizadane. Kiedy już ustalisz, że rozmawiają dwie postacie, nie musisz oznaczać każdego fragmentu dialogu tagiem. Takie działanie jest zbędne i zakłóca przepływ informacji przez czytelnika. Gdy czytelnicy poznają głos każdej postaci, wiele linii dialogu może istnieć samodzielnie.
• Niewystarczająca liczba tagów:Z drugiej strony niektórzy autorzy używają zbyt małej liczby tagów dialogowych, co może dezorientować czytelników. Czytelnicy powinni zawsze wiedzieć, kto mówi. Jeśli maniery i wiedza postaci nie sprawiają, że jest to aż tak oczywiste, oznacz dialog i użyj jego imienia.
• Gęsta, nierealistyczna mowa:Jak wspomnieliśmy powyżej, dialog nie musi być poprawny gramatycznie. W rzeczywistości, gdy jestzbytpoprawne gramatycznie, może sprawiać, że postacie wydają się sztywne i nierealistyczne.
• Anachronizmy:pirat z Barbadosu w XVIII wieku nie witałby swojego kapitana pytaniem „co się dzieje?” W zależności od tego, jak bardzo Ty (i Twoi czytelnicy) jesteście oddani dokładności historycznej, nie musi to być idealne. Ale powinno być wiarygodne.
• Dialekt oczu:należy o tym pamiętać. Dialekt oka to praktyka zapisywania fonetycznego błędnej wymowy znaków, na przykład pisania „wuz” zamiast „był”. Dialekt oka może być (i był) używany do tworzenia obraźliwych karykatur, a nawet jeśli nie jest używany w ten sposób, może utrudniać czytelnikom zrozumienie dialogu. Pewne dobrze znane przykłady dialektu oka, takie jak „fella” zamiast „towarzysze” i „em” zamiast „oni”, są ogólnie uważane za akceptowalne, ale poza nimi często najlepiej jest tego unikać.

Jak pisać dialogi

Napisz, jak ludzie faktycznie mówią (z pewnymi zmianami)

Chcesz, żeby Twoje postacie brzmiały jak prawdziwi ludzie. Prawdziwi ludzie nie zawsze mówią pełnymi zdaniami i nie używają właściwej gramatyki. Więc pisząc dialog, łam zasady gramatyczne, jeśli zajdzie taka potrzeba.

To powiedziawszy, twój dialog musi być nadal czytelny. Jeśli gramatyka jesttakzła, że ​​czytelnicy nie rozumieją, co mówią bohaterowie, prawdopodobnie po prostu przestaną czytać Twoją historię. Nawet jeśli twoi bohaterowie mówią słabo gramatycznie, prawidłowe używanie znaków interpunkcyjnych, nawet jeśli znajdują się w niewłaściwych miejscach, pomoże czytelnikom zrozumieć te znaki.

Oto szybki przykład:

"I. Do. Nie. CHCIEĆ. wrócić do szkoły z internatem!” Kaleb krzyknął.

Widzisz, jak kropka po każdym słowie zmusza Twój mózg do zatrzymania się i przeczytania każdego słowa, jakby było osobnym zdaniem? Okresy robią to, co powinny; po prostu nie używa się ich do kończenia zdań, jak to zwykle bywa z kropkami. Oto kolejny przykład postaci posługującej się złą gramatyką, ale autor stosujący odpowiednią interpunkcję, aby dialog był zrozumiały:

„Ponieważ nie” – powiedziała do telefonu. „Potrzebuję większej szopy, w której będę mógł przechowywać wszystkie swoje rzeczy. . . tak, nie, to w moim przypadku nie zadziała. Powiedziałem ci, czego potrzebuję, a teraz ty musisz to zrobić.

Mniej znaczy więcej

Edytując dialogi swoich bohaterów, wytnij wszystkie części, które nie wnoszą nic do historii. Rozmowy w prawdziwym życiu są pełne pogawędek i wypełniaczy. Następnym razem, gdy będziesz czytać jakąś historię, zwróć uwagę na to, jak mało jest w dialogu pogawędek i wypełniaczy. Jest powód, dla którego bohaterowie telewizyjni nigdy nie mówią „do widzenia” po odłożeniu słuchawki: „do widzenia” nie wnosi nic do fabuły. Dialog powinien charakteryzować ludzi i ich relacje, a także powinien rozwijać fabułę.

Urozmaicaj swoje tagi, ale nie szalej z nimi

„Kochamy koszykówkę!” krzyknął.

„Dlaczego krzyczysz?” zapytał trener.

„Ponieważ tak bardzo pasjonuję się koszykówką!” odpowiedział.

Tagi dialogowe pokazują nam ton postaci. Dobrze jest mieć w swojej pracy różnorodne znaczniki dialogowe, ale nie ma też nic złego w używaniu podstawowego znacznika, takiego jak „powiedziano”, gdy jest to najdokładniejszy sposób opisania, w jaki sposób postać wygłosiła zdanie. Ogólnie rzecz biorąc, najlepiej jest trzymać znaczniki przy słowach opisujących rzeczywistą mowę, np.:

• krzyknął
• szepnął
• zapytał
• zastanawiałem się
• odpowiedział
• odpowiedział

Prawdopodobnie natknąłeś się na bardziej niekonwencjonalne tagi, takie jak „śmiał się” i „upadł”. Jeśli w ogóle ich używasz, używaj ich oszczędnie. Mogą rozpraszać czytelników, a niektórym szczególnie pedantycznym czytelnikom może przeszkadzać, ponieważ ludzie tak naprawdę nie śmieją się ani nie rezygnują z słów.

Nadaj każdej postaci niepowtarzalny głos (i zachowaj spójność)

Jeśli w Twojej pracy występuje więcej niż jedna postać, która odgrywa rolę mówiącą, nadaj każdej z nich niepowtarzalny głos. Możesz to zrobić, zmieniając ich słownictwo, tempo i rytm mowy oraz sposób, w jaki reagują na dialog.

Zachowaj spójność głosu każdej postaci w całej historii, kontynuując pisanie ich w ustalonym stylu. Kiedy wrócisz i poprawisz swoją pracę, sprawdź, czy głos każdej postaci pozostaje spójny — lub, jeśli zmienił się z powodu wydarzenia w historii zmieniającego perspektywę, upewnij się, że ta zmiana pasuje do narracji i ma sens. Jednym ze sposobów, aby to zrobić, jest głośne czytanie dialogu i słuchanie go. Jeśli coś nie brzmi, popraw to.

Przykłady dialogów

Wewnętrzny dialog

Wchodząc do autobusu, musiałem zadać sobie pytanie: dlaczego dzisiaj jadę do wesołego miasteczka, a nie na uroczystość wręczenia dyplomów?

Pomyślał sobie: tak musi wyglądać raj.

Zewnętrzny dialog

„Mamo, czy mogę dostać ćwierć dolara, żeby kupić gumę?”

Bez wahania odpowiedziała: „Całe życie marzyłam o pracy tutaj”.

„Ren, planujesz wpaść na grilla?”

„Nie, nie jestem” – odpowiedział Ren. „Złapię cię następnym razem”.

Generator cytatów Grammarly gwarantuje, że Twoje eseje będą miały doskonałe cytaty i nie będą zawierały plagiatu. Wypróbuj, cytując dialogi w stylach Chicago , MLA i APA .